• View
• Edit
• History
• Print

Gorliwe

Powiedzmy, że rozwiązując zadanie z31 postanowiliśmy podawać “stałe” literały przez referencje, żeby można je było później zmieniać. Wykorzystanie efektów ubocznych pozwala podpatrzeć tzw. strategię obliczeń.

let ( $$ ) f g x = f (g x);;
let lit const cont acc = cont (acc ^ !const);;
let int cont acc arg = cont (acc ^ (string_of_int arg));;
let format pf = pf (fun s -> s) "";;
let s = ref ", ";;
let t = format (int $$ lit s $$ int) 5;;
t 7;;
s := "; ";;
t 7;;

Wbrew naszym oczekiwaniom, w obu przypadkach liczby są rozdzielone przecinkiem. Co się stało? Funkcja lit została policzona już w momencie definicji t. Przed wywołaniem format nie jest jeszcze nic policzone, bo złożenia $$ wymagają trzech argumentów, a dostają za każdym razem dwa. Jednak format zostaje policzony, bo dostaje wszystkie swoje argumenty tzn. jeden argument. W pierwszym kroku obliczania format zostają policzone złożenia ($$ dostaje brakujący argument): wynikiem pf (fun s -> s) "" jest int ((lit s) (int (fun s -> s))) "". lit ma w tej chwili dwa z trzech argumentów, więc ciągle nie jest policzony, podobnie int. Natomiast po “wyjściu” z format, int dostaje trzeci argument, więc w następnym kroku jest obliczany. Krokiem pośrednim tego obliczenia jest ((lit s) (int (fun s -> s))) "5". Teraz widać, że lit ma już wszystkie trzy argumenty, i w kolejnym kroku zostaje policzony.