Mateusz Żubr, najstarszy syn Macieja i Wiktorii z Dobrowolskich, brat Macieja opisanego na stronie Virtuti Militari Joanny, urodził się w 1770 roku we wsi Łuhiny w owruckim powiecie. Przed 1806 rokiem poślubił Helenę, nieznanego nazwiska. W ich małżeństwie urodziło się dwóch synów: Mikołaj Józef (1806) i Protazy (1810). Obaj zostali ochrzczeni w parafii rzymsko-katolickiej w Wielebnikach.

Losy potomków Mateusza Żubra opisał mieszkający obecnie w Warszawie Zbigniew Żubr, prawnuk wspomnianego wyżej Protazego (Prota), w opracowaniu Kronika rodziny Żubrów. Opracowanie to, wraz z innymi opracowaniami o Zubrach, przekazałem do Ossolineum we Wrocławiu Dział Rękopisów pod nr akc. 121/2011-128/2011. Przytaczam kilka wybranych faktów z rękopisu Zbyszka.

Mikołaj Józef ożenił się z Katarzyną Schelinger. Po 1830 roku przeprowadził się, wraz z całą swoją rodziną, do wsi Taszlik Niższy w powiecie hajsyńskim. Mikołaj Józef w roku 1869 był właścicielem majątku o powierzchni 161 dziesięcin (około 176 ha), we wsi Krasnopółka. Fakt ten potwierdza publikacja T. Epsztein Polska własność ziemska na Ukrainie (gubernia kijowska, podolska i wołyńska) w 1890 roku. Warszawa 2008, s. 194-195 .

W rodzinie Mikołaja Józefa i Katarzyny urodziło się jedenaścioro dzieci: Władysław (1834), Marianna (1836), Szymon (1839), Albina (1843), Felicjan (1845), Rufin (1846), Karol (1849), Franciszek (1852), Andrzej (1853), Mikołaj (1856), Dominika (1860). Troje dzieci (Władysław, Marianna i Albina) zmarło przed 1869 rokiem.

W 1869 roku Mikołaj opracował dla rosyjskich władz „SPIS RODZINNY”, gdzie określił się jako szlachcic posiadający 161 dziesięcin ziemi. Wszyscy członkowie rodziny byli wyznania rzymskokatolickiego, co było jedynym wyznacznikiem polskiego pochodzenia.

W 1880 roku urodził się syn Szymona, Zygmunt Żubr, który ukończył studia medyczne i był lekarzem w Kijowie. Ożenił się z arystokratką węgierską Matyldą Tekeli von Hackenberg. W 1909 roku urodził się ich syn, Janusz. W 1918 roku Zygmunt wraz z rodziną przyjechał do Polski, gdzie w 1920 roku został mianowany nadzwyczajnym komisarzem do walki z epidemiami na Wołyniu. Zmarł w 1944 roku.

Syn Zygmunta, Janusz, pracował w Warszawie. Jako oficer AK pod pseudonimem „SELIM” brał udział w powstaniu warszawskim. W 1945 roku ożenił się z Ewą N., która pomogła mu przeżyć straszliwe okrucieństwa po powstaniu. W 1946 roku z żoną Ewą i dwójką dzieci: Małgosią i Piotrem uciekł do Szwecji i stamtąd do Wenezueli.